مسکالین

مسکالین چیست؟

مسکالین آلکالوئیدی روان‌نما است که به طور طبیعی در چندین گونه مختلف از کاکتوس‌های آمریکای شمالی و جنوبی، از جمله سن پدرو، پیوت و مشعل پروویی یافت می‌شوند. همچنین مسکالین را می‌توان در محیط آزمایشگاهی نیز سنتز کرد. مسکالین آزمایشگاهی خالص، معمولا یک پودر کریستالی مایل به قهوه ای یا سفید است که به صورت کپسول نرم یا معمولی بسته بندی شده و همچنین ممکن است به صورت دم کرده یا مایع نیز یافت شود. استخراج مسکالین در مقایسه با روان‌نماهای رایج تر، نسبتا نادر است.

تجربه مسکالین چگونه است؟

اثرات مسکالین به طور کلی در عرض ۴۵-۹۰ دقیقه پس از مصرف شروع شده؛ اوج آن در ساعت دوم تا چهارم تجربه و مجموعا تا هشت ساعت به طول می‌انجامد. تاثیرات آن شامل جلوه های بصری قوی، هنگام بسته بودن چشم ها و حواس تشدید شده است. بسیاری از شرکت‌کنندگان گزارش داده‌اند که این ماده دارای کیفیتی عرفانی و منحصر به فرد است. اثرات مسکالین غیرارگانیک ممکن است کمی متفاوت از مسکالین طبیعی باشد، زیرا دیگر گونه های کاکتوس روان‌نما مانند سن پدرو و… حاوی آلکالوئیدهای دیگری نیز هستند. به طور کلی، گزارشات تجربی نشان داده‌اند که مسکالین غیرارگانیک ممکن است تجربه‌های ملایم‌تر، با حالت تهوع کمتر، اثرات محرک و وضوح ذهنی بالاتری را ارائه دهد.

 

تاریخچه مختصری از مسکالین

در شکل طبیعی خود، مسکالین یکی از جنبه‌های مهم آیین‌ها و مراسمات مذهبی بومیان آمریکا برای حداقل 5000 سال بوده است. در کلیسای بومی آمریکا هنوز از این ماده در قالب کاکتوس استفاده می‌شود. اگرچه این یکی از رایج ترین داروهای روان‌گردان در حال حاضر نیست، اما مسکالین اولین ماده روان‌گردانی بود که وارد جامعه و فرهنگ غربی شد. این ماده در آزمایشات کنترل ذهن رایش سوم، هیتلر، در طول جنگ جهانی دوم استفاده شد. چند سال بعد، کتاب “درهای ادراک”، نوشته آلدوس هاکسلی، فیلسوف و نویسنده انگلیسی، در سال 1954 منتشر شد. این کتاب به طرزی عالی تجربه هاکسلی در مورد مسکالین را توصیف کرده و یکی از اولین روایت های جریان اصلی سفر روان‌نما بوده است. در سالهای اخیر، مسکالین در مقایسه با سایر روان‌نماها، مانند سیلوسایبین، ال‌اس‌دی و آیوواسکا از محبوبیتش کاسته شده است.

 

امنیت مسکالین

اگرچه تحقیقات بلند مدتی به آن صورت وجود ندارد، اما به نظر می‌رسد این ماده نسبتا بی‌خطر باشد. هیچ مورد شناخته شده از مصرف بیش از حد این ماده که فرد کشته شده باشد وجود ندارد و دوز کشنده آن هنوز شناسایی نشده است. با این حال، در دوزهای بسیار بالا، عوارض جانبی مانند هیپررفلکسی، تاکی‌کاردی یا تندتپشی، بی‌قراری، سفت‌شدگی عضالنی، ناهمانگی حرکتی، تشنج، گشادی مردمک، ترشح بیش از حد بزاق، افزایش دمای بیش از حد بدن و خواب رفتگی عضالت ممکن است رخ دهد. برخی از اینها به نظر می‌رسد محدود به مسکالین طبیعی باشد. هنگامی که در یک مطالعه مسکالین آزمایشگاهی خالص مصرف شد، استفراغ و اثرات منفی گوارشی در هیچ یک از شرکت‌کنندگان رخ نداد.

 

یک مطالعه درباره استفاده تشریفاتی از کاکتوس‌های حاوی این ماده در میان جمعیت‌های بومی آمریکا را مورد بررسی قرار داد و هیچ اثر نامطلوبی یافت نشد. در مطالعات مربوط به دوزهای بسیار بالا که بر روی موش‌های آزمایشگاهی انجام شد، شواهدی مبنی بر اختلال در حل مسئله و حافظه وجود داشت، اما دوزهای موجود در این مطالعه بسیار بیشتر از هر دوز شناخته شده انسانی بود. ارتباطی میان این ماده و ناهنجاری‌های جنینی ایجاد شده است؛ بنابراین زنان باردار یا شیرده باید از مصرف آن خودداری کنند. این ماده نباید توسط افرادی که بیماری قلبی یا فشار خون مزمن دارند مصرف شود؛ همچنین نباید با سایر داروها یا مواد، به ویژه داروهای فشار خون، الکل، ترامادول، تعدیل کننده های ایمنی و محرک‌ها (مانند آمفتامین ها یا کوکائین) مخلوط شود. هنگام مصرف این ماده، همیشه توصیه‌های ایمنی روانگردان را دنبال کنید، از جمله توجه به آماده سازی ذهنی، محیطی و راهنما.